قدم به قدم با علی عزیز مامان و بابا

بیش از سه ماه از خرید آپارتمان جدید میگذره و در خان آخر بازسازی هستیم. این روزهای آخر که تو خونه آقای سلیمانی هستیم و یه نگاه کوتاهی به این دوسال و اندی موندن تو این خونه میکنم و خاطراتش رو مرور میکنم حس غریبی دارم. از خوشحالی نزدیک بودن سر کار بعد از حدود 9 سال گرفته تا نگرانی بابت مهد گذاشتن محمد باقر 2.5ساله (که 50روز طول کشید تا به مهد عادت کنه اون هم بعد از معجزه ای که جایزه پازل میوه رو از از طرف فرشته مهربون🤭 از مسئول مهد گرفت و  صبحها کمتر بهونه گیری میکرد)، بستری خان دایی خودم و فوتش، تشنج دوباره محمد تو چهلم دایی اونم تو خونه دایی اینا و جلو چشم عمه اش،  مشغله های زیادم در خانه بعد از سرکار نیومدن فاطمه خانم، مشغله کار...

بازسازی خونه جدید همچنان ادامه داره. قرار بود کابینت ها رو 30 اردیبهشت تحویل بدن اما شاید امروز تموم بشه. سرکشی شون خودم مرتب میرم و نواقص رو به بابا نشون میدم که واقعا لازمه. مردا به بعضی جزئیات واقعا توجه نمیکنن. زیر سازی کاغذ دیواری رو که اومدیم درست کنیم مشخص شد روشویی آب داده و دیوار نم داره. حالا تو این اوضاع احوال اونم اضافه شد. عید فطر که خاله پری اینا اومده بودن علی باهاشون رفت و قرار شد هفته بعدی بعد از اسباب کشی ما بریم دنبالش. بعد از امتحانات و روند یکنواخت زندگی این واقعا لازم بود. البته داداشش خیلی دلتنگی میکنه براش. حالا دوست داره تا آخر تابستون اونجا باشه و وقتی بهش اعتراض میکنم که دلمون برات تنگ میشه میگه دوهفته یه ...

رمضان امسال به دلیل این بیماری منحوس به رنگی متفاوت بود. دید و بازدیدهای رمضانی خیلی محدود و افطاری ها تقریبا کنسل بود. اما بابایی اصرار داشت ما افطاریمون رو بدیم. خودم خیلی دوست داشتم ولیمه خونه جدید رو بدیم. تصمیم بر این شد که برای فامیل به صورت بیرون بر (😂) و اعضای دو خانواده و چندتا فامیل به صورت مهمانی در پارک توزیع کنیم. 25 اردیبهشت (20 رمضان) بابایی و عمو عباس و آقا برفی و آنا سلبی رفتند تا گوشت رو از میدون دام بخرن. آقا و آنا خیلی وقت بود بیرون نرفته بودن که شکر خدا با رعایت موارد بهداشتی رفتن و مشکلی پیش نیامد. هر سال آقا فیض با بابا میرفت و بعد خونه خودمون یا خونه اونها گوشت ها رو خرد میکردیم و مواد اولیه رو تدارک دیدیم. اما امسال ...